Ang sarap talagang magsulat,ditto ko mas kinikilala ang sarili ko,pag hindi na bucy ang utak ko sa pang araw araw at paulit ulit na Gawain, pag kakataon ko’ to para kausapin ang sarili ako...
Hindi ako maselan,hindi ako ambisyosa,hindi ako ma pride, hindi ako inggitera,yan ang pag kakakilala ko sa sarili ko..
Pano ko nasabi?
Dahil napaka simple lang ng mga gusto ko sa buhay ko,eto,etong mga nasa akin ngayon,ipinag papasalamat ko na ‘to ng sobra sa Dyos,hindi na ako humihiling pa ng ibang material na bagay,ayos na sakin ung ganitong bahay,damit,pagkain at syempre pamilya. ayos na.
Yun nga lang,dinadalaw ako paminsan minsan ng mga sumbat ng isang bahagi ng pagkatao...ung bahagi ng utak ko na kilalang kilala ko na malakas.. maparaan.. at may pangarap.. Sumasapi sya sakin sa mga panahon kung kelan ok naman ang pakiramdam ko..ung ok n ok ako,tapos biglang tatanungin ako ng utak ko na” ano,Masaya ka na d2’? paanong mga pangarap mo? Sagot naman ng utak ko,”hindi, humahanap lang ako ng tyemo”.Hindi pala tyempo ang kelangan ko kundi ambag pa ng karunungan.. walang laman ang utak ko... puro hangin na lang,pati nga anak ko napapabayaan ko na, 4 na taon na sya,dapat marunong na sya magbasa..(pero di ako ganun ka lupit na ina para itutok sa libro at papel ang anak kong ni hindi pa makapag salita ng diretso..sagot naman ng kabilang utak ko..) nakakalito..amf
Sumbat,sumbat pa..sumbat pa sa sarili mo...kaya ako nagsusulat para halukayin kung meron pa ngang laman ang utak ko..hindi para lalong tanggalin ang natitirang respeto sa sarili ko..
Ano nga bang kaya mo?Ha?
Ahmmmm,ano nga ba.. kaya saan ba?
Sa piikal,kaya kong magtinda,hindi biro mangumbinsi ng tao para bilhin ang produkto mo ha,at hindi lahat ng tao,kaya un..ok 1 point.
Sa emosyon, kaya ko mag tiis,kaya kong maging katulong sa bahay kung talagang gipitan na ang labanan,sabi ko nga sa u di ako ma pride na tao..
Kaya kong lunukin ang lahat ng kahihiyan kung maging labandera man ako someday,mabuhay lang ang anak ko..dahil wala pa naman akong diploma na siyang basehan ng pagkuha ng magandang trabaho ngayon eh.. Kaya ko ang hirap,kaya ko ang gutom,matiisin akong tao,alam yan ng nanay ko..
Eh mag English..kaya mo?
Kakayanin…haha .
let’s try this one..
I am a better person now,I know and I should be. I don’t care what other people may think about me,if they think I’m an idiot,so be it..why should I bother to explain to anyone who doesn’t even know what really inside of me. I have a husband...and that’ s the real sad part of the story. We don’t understand each other,or I should say,we are not trying our best to understand each other. Communication is the most important part of the relationship..but what we have now is just a plain obligation to be together.
I have a limited time to write,damn. Because any moment my husband will arrive and I don’t want him to read my work, it’s for myself and i.
I like it..that i gave myself to think, to realize something, to clear some thoughts, to define, to get back my brain at work...
I know that I can’t speak English fluently; I am much comfortable in writing it. Don’t cha worry, I will do my very best to teach my kid all that he needs to know..but not now baby, when he get ready.
Bakit ako nag English,nagtanong ka eh,sinagot ko lang,nyahahaha.
Yun lang ang na realize ko sa araw na ‘to.. na eto na ako ngayon.. Nanay na ako,at pag huhusayang maging nanay.
At ung tungkol sa asawa ko,hayaan mo na un,di ko ugaling isisi sa iba ang alam kong may pag kakamali din ako.
NytNyt ^^
No comments:
Post a Comment